نقش منیزیم در پیشگیری از عوارض عروقی دیابت (مقاله مروری)

منیزیم دومین کاتیون داخل سلولی و چهارمین کاتیون در بدن از نظر کمی می باشد. اهمیت کلینیکی منیزیم به عنوان یک کاتیون داخل سلولی برای چندین دهه است که مد نظر قرارگرفته و اخیراً کمبود آن در پاتوژنز تعدادی از بیماریهای کلینیکی از جمله دیابت مطرح شده است. مطالعات نشان داده اند که در طی دیابت غلظت منیزیم پلاسما کاهش می یابد. برخی از مطالعت کمبود منیزیم در پلاسما را به عنوان ریسک فاکتوری جهت ابتلاء به دیابت معرفی کرده اند. از طرف دیگر یکی از عوارض کمبود منیزیم افزایش فشار خون و تغییرات مورفولوژی عروق می باشد و نشان داده شده که تون میوژنیک عروق به شدت به غلظت پلاسمایی منیزیم وابسته بوده و به خصوص نقش منیزیم در خود تنظیمی میزان جریان خون در عروق مغزی از اهمیت خاصی برخوردار است. یکی از مسائل مهم بالینی در مبتلایان به دیابت اختلالات عروقی است و با توجه به نقش mg هم در پدیده تنظیم انقباض عروق و هم نقش احتمالی آن در پاتوفیزیولوژی دیابت، تحقیقات گسترده دراین زمینه همچنان ادامه دارد و امید آن وجود دارد که با روشن شدن نقش قطعی منیزیم در دیابت و فهم مکانیسم های اثر آن روشهای درمانی مفید و جدیدی در رفع اختلالات عروقی مبتلایان به دیابت ابداع گردد. این مطالعه سعی به بررسی نقش و مکانیسم منیزیم در پیشگیری از عوارض عروقی دیابت دارد.